Het investeren in aandelen die dividenden uitkeren, ook wel bekend als 'dividendbeleggen', is wereldwijd een populaire beleggingsstrategie. Een dividenduitkering is een periodieke betaling van een bedrijf aan zijn aandeelhouders. In de meeste gevallen gebeurt dit jaarlijks, hoewel Amerikaanse bedrijven vaker dividend uitkeren. Dividenden dienen als compensatie voor de risico's die beleggers lopen bij het bezitten van aandelen. Aandeelhouders staan echter onderaan in de hiërarchie wat betreft aanspraken op activa; banken en andere schuldeisers hebben voorrang en meer zekerheid. Als een bedrijf failliet gaat, lopen aandeelhouders het risico niets te ontvangen. Dividendbetalingen zijn daarom de enige manier waarop een bedrijf zijn aandeelhouders kan compenseren. De ex-dividenddatum is de dag waarop je de aandelen moet bezitten om recht te hebben op dividend.
Als voorbeeld: stel dat het aandeel Unilever momenteel 30 euro kost en er een week later 1 euro dividend wordt uitgekeerd. Op de ex-dividenddatum daalt de aandelenkoers meestal met de hoogte van het dividend. Alles over het dividend van Unilever vind je hier. Beleggers kunnen tot en met de ex-dividenddatum nog profiteren van het dividend, daarna niet meer. Dit heeft per saldo geen invloed op de totale waarde, waardoor het op de korte termijn weinig zin heeft om specifiek op dividenduitkerende aandelen te richten.
Dit komt omdat alle informatie over dividenden al in de koers verwerkt is (ook wel verdisconteren genoemd), waardoor een hoger of lager dividend geen effect heeft op de korte termijn.
Waarom zijn dividendaandelen dan toch aantrekkelijk? Op de lange termijn hebben aandelen die dividenden uitkeren historisch gezien beter gepresteerd dan aandelen zonder dividend.
Het vermogen om dividend uit te keren kan gezien worden als een indicator van kwaliteit. Als een bedrijf geen dividend uitkeert, kan dit duiden op een lagere financiële gezondheid. Het kunnen uitkeren van dividend is een goed startpunt bij het beoordelen van de kwaliteit van een bedrijf.
Toch is dit slechts één factor; er zijn tal van andere variabelen die de kwaliteit van een aandeel bepalen. Op de korte termijn is er weinig verschil in rendement tussen aandelen met en zonder dividend. Maar op de lange termijn zien we hogere totale rendementen (koerswinst plus dividendrendement) bij dividendaandelen, wat wordt toegeschreven aan het rente-op-rente effect. Dit effect ontstaat wanneer ontvangen dividenden worden herbelegd, wat leidt tot een sneeuwbaleffect.
Dit proces kun je vergelijken met een jonge boom die na verloop van tijd steeds meer vruchten geeft. Albert Einstein noemde dit rente-op-rente effect het "achtste wereldwonder". Bekende dividendbeleggers zijn onder andere Geraldine Weiss, Richard Russel en Maria Bartiromo.
In de meeste landen wordt dividend belast met dividendbelasting, maar een deel van deze belasting kan vaak worden teruggevorderd. Een bedrijf dat hierin gespecialiseerd is, is Mylette uit Woerden. Dividendbelasting wordt vaak geheven om belastingontwijking te voorkomen; zonder deze belasting zouden inkomensstromen via dividenden kunnen lopen en zo inkomstenbelasting omzeilen. Het terugvorderen van dividendbelasting is echter meestal alleen rendabel voor grote posities in een aandeel, omdat de administratieve kosten vaak hoger zijn dan het terug te ontvangen bedrag. Het breakevenpunt voor het terugvorderen van dividendbelasting ligt rond de 250 euro; bij lagere bedragen is het terugvorderen niet rendabel. We raden daarom aan om niet te veel aandacht te besteden aan de hoogte van ingehouden dividendbelastingen.
Dividenden zijn echter niet stabiel en kunnen door de tijd heen variëren. Bedrijven kunnen op elk moment besluiten om dividenduitkeringen te verlagen of stop te zetten, wat invloed heeft op de beurskoersen.
Wanneer een bedrijf aankondigt het dividend te verlagen of in te trekken, leidt dit vaak tot forse reacties op de beurzen. Dit komt doordat beleggers minder geld ontvangen en afgeleide producten zoals opties rekening houden met verwachte dividenden. Bij wijzigingen in dividenduitkeringen zien we dit dan ook direct terug op de aandelen- en optiemarkten.
Dividendbeleggen is dus zeker geen eenvoudige strategie. Rendementen uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst, mede omdat financiële markten zeer efficiënt zijn. Het is belangrijk om niet alleen naar het dividend te kijken, omdat dit kan leiden tot een ‘value trap’.
Als beleggers alleen naar het dividendrendement kijken, kan dit een misleidend beeld geven en kunnen zij grote verliezen lijden. Het is belangrijk om naar het totale plaatje van een bedrijf te kijken. Kan het bedrijf het dividend überhaupt wel betalen?
Belangrijke financiële variabelen om te overwegen zijn onder andere de kaspositie, de solvabiliteit (de verhouding tussen eigen en vreemd vermogen), de kasstromen en de winst. Deze variabelen zijn echter ook moeilijk te voorspellen, en zelfs beleggers zoals Warren Buffett of Joel Greenblatt wagen zich er niet aan om deze nauwkeurig te voorspellen.
Het is verleidelijk om te denken dat een hoog dividend altijd beter is. Maar een dividendrendement van 6% of meer kan juist gevaarlijk zijn. Dit kan erop wijzen dat het dividend te hoog is of dat de beurskoers absurd laag is. Beide situaties kunnen risicovol zijn.
Er zijn veel voorbeelden van aandelen met hoge dividendrendementen die daarna sterk in waarde daalden of zelfs failliet gingen. Denk bijvoorbeeld aan Capmark Financial, IndyMac en Lyondell Chemical. Deze aandelen hadden hoge verwachte dividendrendementen, maar toen de dividenden werden verlaagd of geschrapt, kelderden de koersen.
De hoogte van het dividend per aandeel is vaak gebaseerd op de consensus van analisten. Hoewel bedrijven verwachtingen uitspreken over toekomstige dividenduitkeringen, moeten deze nog worden goedgekeurd door de algemene vergadering van aandeelhouders (AVA). In de praktijk komt het zelden voor dat aandeelhouders een lager dividend willen; ze streven meestal naar een hoger dividend per aandeel.
Dividendaristocraten zijn bedrijven die jaar na jaar hun dividend hebben verhoogd, wat hen tot een exclusieve groep maakt. Het aantal bedrijven dat aan deze strenge criteria voldoet, neemt dan ook steeds verder af. Bekende voorbeelden van dividendaristocraten zijn Sysco , Colgate-Palmolive en Legg Mason .
De lange termijn rendementen van deze aandelen zijn indrukwekkend, grotendeels dankzij het rente-op-rente effect, waarbij ontvangen dividenden worden herbelegd. Toch is het belangrijk om niet uitsluitend op deze historische prestaties te vertrouwen. Historische gegevens en rendementen bieden namelijk geen garantie voor de toekomst. Het is onrealistisch te verwachten dat een bedrijf zijn dividend per aandeel eindeloos blijft verhogen, net zoals geen enkel bedrijf permanent kan blijven bestaan. Desondanks is het investeren in dividendaristocraten een verstandige strategie, omdat het onderstreept dat hoge rendementen op de beurs vaak het resultaat zijn van geduld en het consistent herinvesteren van dividenden.
In de onvoorspelbare wereld van financiën, waar groeiaandelen, cryptovaluta en crowdfunding vaak gepaard gaan met grote schommelingen, vormen dividenduitkeringen een zeldzaam stabiel anker. Terwijl andere beleggingen vaak turbulent zijn, blijven dividenden een relatief stabiel element in de verder zo volatiele beleggingswereld.